اثر تمرینات نوروفیدبک بر اضطراب حالتی-رقابتی ورزشکاران دو و میدانی

مقدمه: این پژوهش به اثر تمرینات نوروفیدبک بر اضطراب حالتی-رقابتی و مولفه‌های آن در ورزشکاران دو و میدانی پرداخته است. روش‌کار: این کارآزمایی بالینی به صورت پیش و پس‌آزمون با 3 گروه آزمون، شاهد و شم می‌باشد. از میان ورزشکاران زن و مرد دو و میدانی شهر مشهد در سال 1390تعداد 36 نفر به صورت داوطلبانه و هدف‌دار انتخاب شدند، نمونه‌ها به صورت تصادفی در 3 گروه 12 نفری (آزمون، شم و شاهد) قرار گرفتند. مداخله‌ی آزمایشی در قالب پروتکل افزایش آلفا در نواحیO1 و O2 در مدت 12 جلسه اجرا شد. میزان اضطراب با پرسش‌نامه‌ی اضطراب رقابتی ایلی‌نویز اندازه‌گیری شد. این پرسش‌نامه سه عامل مستقل شناختی، جسمانی و اعتماد به نفس را می‌سنجد. جهت تحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس یک‌سویه و در صورت معنی‌داری از آزمون تعقیبی استفاده شد. یافته‌ها: تفاوت معنی‌داری بین تمرینات نوروفیدبک و اضطراب بدنی، شناختی و اعتماد به نفس ورزشکاران مشاهده شد. بر اساس نتایج آزمون تعقیبی، اختلاف معنی‌داری در مولفه‌های بدنی، شناختی و اعتماد به نفس بین گروه‌های آزمایش با شاهد و آزمون با شم وجود داشت و بین گروه‌های شم با شاهد، اختلاف معنی‌داری مشهود نبود. ارتباط معنی‌داری بین تمرینات نوروفیدبک و بهبود مولفه‌های بدنی، شناختی و اعتماد به نفس اضطراب حالتی-رقابتی وجود داشت (به ترتیب 001/0=P، 002/0=P و 001/0=P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد نوروفیدبک باعث آرامش همراه با هوشیاری، کاهش اضطراب و یکپارچگی مغز می‌شود و مغز با ترکیب مستمر فعالیت الکتریکی موثر خود در طول جلسات تمرین به تعادل دست پیدا می‌کند.